Ik heb geskied! Had er lang naar uit gekeken en afgelopen weekend was het dan zover. Zaterdag ochtend om half 8 zijn we (Mariëlle, Caitriona, Katie en ik) vanuit Ljubljana vertrokken naar Kransjka Gora. Dit skigebied ligt in het noordwesten van Slovenië tegen de Oostenrijkse en Italiaanse grens aan.

Ana (de lerares) had voor ons alles geregeld. Ze had alles op papier gezet en aangegeven op de kaart waar we zouden overnachten en waar we onze ski's konden huren. Toen we aankwamen in Kransjka Gora zijn we als eerste naar het hotel gelopen. We hadden begrepen datde eigenaresseons van het busstation zou komen halen, maar na 10 minuten wachtenin de vrieskouzijn we zelf maar op zoek gegaan. Het is een klein dorpje dus we hadden het snel gevonden. Hier aangekomen hebben we gelijk ons in onze skikleding gehesen en zijn we de ski's gaan huren. We hebben wel Ana nog moeten bellen aangezien alles op haar naam gehuurd was en wij haar achternaam niet wisten, langleve de gsm. Toen we de skischoenen, ski's en stokken hadden zijn we naar de pistes toe gelopen. Erg wennen om op skischoenen te lopen! Als ik met skiën mn enkels niet breek dan wel met het aantrekken van de skischoenen.

Onderaan de oefenpiste hebben we onze skilerares (helaas geen leuke skileraar) Nina getroffen. Als eerste hebben we onze skistokken achtergelaten en een warming-up gedaan. Vervolgens zijwaarts de piste op om een paar oefeningen te doen. Als eerste natuurlijk geleerd hoe je moet remmen. Voelt heel tegenstrijdig om naar voren te gaan hangen om te remmen, maar tjah het werkt gelukkig wel! Na deze oefeningen zijn we met de pannekoeken lift naar boven gegaan, naar de oefenpiste. Caitriona wilde alleen iets te vroeg de lift verlaten wat resulteerde in de eerste val van het weekend, helaas voor iedereen die gewed heeft dat ik als eerst zou vallen ;). Op de oefenpiste hebben we als eerste een voor een geoefend met dalen en remmen. Dalen lukte me wel, remmen in het begin wat minder! Toen we de tweede keer gingen afdalen en bochten maken was ik dus wel degene die viel. Gelukkig met lerares erbij want opstaan met ski's aan is een vakapart, ben er inmiddels wel expert in!
Toen onze skiles erop zat zijn we de rest van de dag zelf de oefenpiste afgegaan. Alleen Mariëlle en Caitriona hebben ooit eerder geskied, maar allebei langere tijd geleden dus oefenen was geen overbodige luxe. Naar een korte break met hamburger en witte glühwein hadden we genoeg moed verzameld om naar een hogere piste te gaan. Met hogere bedoel ik niet hoog trouwens, was 448m. Maar hoog genoeg voor nu! Ze zeggen wel dat alle blauwe pistes even steil zijn, maar hoe hoger en langer de piste des te meer snelheid je opbouwt, en als remmen dan nog niet zo goed gaat.... Vind het skiën wel ontzettend leuk om te doen. We gaan zeker nog een keer proberen naar een skigebied toe te gaan, zeker nu we weten dat er op 30km van Ljubljana ook een skigebied ligt.
Na het skiën zijn we nog even gaan opwarmen bij een van de cafés onderaan de pistes om daarna nog een halve pizza in het dorpje te gaan eten. Onderweg nog gezocht naar een vrolijk gekleurde muts voor bij mijn witte skipak, maar helaas. Na het eten zijn we terug gegaan naar het hotel waar Katie en Caitriona zich wilden omkleden om nog naar de Pub te gaan. Net 5 minuten op de kamer vielen ze allebei in slaap. Uiteindelijk hebben we ons allemaal maar omgekleed om vervolgens om 9 uur in slaap te vallen, wij studenten zijn ook niks gewend ;)

Zondag zijn we na het ontbijt weer naar de piste toegegaan om rond 11 uur weer boven op de berg te staan. De eerste paar keer weer van de oefenpiste om er even in te komen en vervolgens van de iets hogere piste. Het gevaar van niet vallen is dat je overmoedig raakt en vervolgens bij hoge snelheid wel valt. Oftewel na een uur of drie viel ik achterover en zat vervolgens op mijn ski's die vrolijk naar ondergericht waren. Uiteindelijk maar gewoon op mijn zij laten vallen en de ski's met de zijkant hard in de sneeuw geduwd. Caitriona die achter me skiede kwam me al te hulp geschoten, maar ik zag ons al met zijn tweeën daar liggen dus heb me zelf weer rechtop geholpen. Applaus voor mezelf! Vervolgens met zwabberende bennen, maar zonder te vallen de afdaling hervat.
Hierna hebben we maar even een pauze ingelast. Na een lekker bord goulash met brood en witte glühwein wilde Mariëlle een andere blauwe piste eens bekijken. Als goede vriendinnen zijn we mee gegaan om vervolgens onderaan de pistes als bange kippen af te haken. Dappere Mariëlle is toen alleen naar boven gegaan. De piste was ongeveer 750m hoog dus duurde een tijd voor Mariëlle boven was. Caitriona, Katie en ik stonden vervolgens onderaan de berg om bij iedereen die langzaam afdaalde te roepen dat het Mariëlle was. Na ongeveer 15 minuten belde Mariëlle om te zeggen dat het nog wel even ging duren omdat het toch wel erg hoog en ijzig was en dat ze de ski's uitgedaan had en nu aan het lopen was (zoek Mariëlle op de foto). Uiteindelijk kwam ze dan toch de berg afgeskied. Ben blij dat ik goed ingeschat heb dat die piste nog niet iets is voor iemand die net anderhalve dag geleden voor het eerst op de latten heeft gestaan! De rest van de dag zijn we dus gewoon weer onze ‘eigen' vertrouwde piste afgegaan. Tegen vieren zijn we onze spullen gaan terug brengen om, om half 6 in de bus terug naar Ljubljana te zitten. Twee uur later stonden we weer op het busstation in Ljubljana.

Het is een ontzettend leuk weekend geweest en we zijn allemaal in een stuk teruggekomen. Zeer geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar! Misschien niet direct hier en nu, maar zeker een andere keer, want tjah we zijn nog jong!!