Na ons ontzettend gezellig maar zeker ook vermoeiend weekendje skiën was het maandag weer tijd voor leerzame momenten in het ziekenhuis. Het blijft interessant om de verschillen tussen Slovenië en Nederland te zien. Ze zijn minder aanwezig als dat ik vooraf gedacht had. Ze werken veelal met dezelfde apparatuur en ook de onderzoeken die ze doen komen veelal overeen met die in Nederland. De grote verschillen zitten hem met name in de werkzaamheden van de laborantenen de oude gebouwen waarin ze gehuisvestigd zijn.

Op maandag, dinsdag en woensdaghebben we op de CT's van het ziekenhuis meegekeken. Martina, een van de CT laboranten heeft ons (Mar en ik) deze dagen onder haar hoede genomen en ons ontzettend veel uitgelegd over de CT en hun werkwijze. Zichzelf constant verontschuldigen voor haar slechte kennis van de Engelse taal en met Google Translate op het computerscherm heeft Martina onseen heel stuk wijzer gemaakt over de reconstructie mogelijkheden bij CT scans. Ook hier hebben we geprobeerd dat beetje dat we kunnen doen te doen, maar Sloveense aanvraagbrieven interpreteren blijft lastig! Toch jammer dat echt contact met de patiënt er niet in zit, maar met een vriendelijk 'Dobber dan' en een glimlach krijg je er ook een terug :)
Een van de verschillen met Nederland is dat hier de taken meer uiteenliggen. Waar wij als laboranten zelf infusen inbrengen als die bijvoorbeeld nodig zijn voor het toedienen van contrastvloeistof bij een CT scan hebben ze hier een 'mobiele zuster'. Deze verpleegkundige heeft een gsm op zak en zodra er een patiënt is waarbij men contrast moet toedienen wordt deze verpleegkundige gebeld en komt ze de patiënt voorzien van een infuus. Aan het eind van het onderzoek moet de patiënt dan voor een half uur in de wachtkamer zitten om erna het infuus door de laborant eruit te laten halen. Ook het bepalen van de flow en hoeveelheid contrastvloeistof wordt niet gedaan door de laborant, maar door de radiologen.Die overigens ook met veel plezier ons uitleg geven over de onderzoeken en gemaakte scans. We zijn dus weer ontzettend goed opgevangen door de mensen hier. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat een laborant niet bijster veel te melden had. Mariëlle en ik hebben hem dan ook liefdevol omgedoopt tot ‘de dreuge'!

Woensdag avond zijn we met zijn vieren nog naar de Pub geweest. Caitriona en Katie hadden net gehoord gekregen dat ze hun tentamens gehaald hadden dus reden voor een (klein) feestje. We zijn in een échte Ierse pub met allemaal Slovenen geweest en heb daar zowaar mijn eerste Guinness gedronken! En helemaal op ;)
Niet te laat gemaakt deze avond, want naast het feit dat we de dag erna om half twaalf op het ziekenhuis moesten zijn was het inmiddels -5 buiten. Wel nog even een Burek gehaald voor op de terugweg! Het kebab van Slovenië, zeg maar.

Op donderdag hebben we weer iets nieuws gezien! Namelijk tomografie. Inmiddels in de meeste Nederlandse ziekenhuizen helemaal overgenomen door de CT, maar hier hechten de Radiologen nog waarde aan een conventionele tomografie van de wervels. Pica heeft ons met behulp van een fantoom laten zien welke invloed iedere parameter op het uiteindelijke beeld heeft. Daarnaast hebben we een Dacryo Cystografie gezien. Geen van ons had dit ooit eerder gezien dus was erg interessant. Het onderzoek is bedoeld om te zien waar een verstopping in de traanbuis zit. Ze spuiten contrastmiddel in de traanbuis om vervolgens röntgenfoto's te maken. In het Azm gebeurt dit misschien maar één of twee keer per jaar, hier vier patiënten per week! Geen idee waar dat aan ligt...
Wat hier ook af en toe aangevraagd wordt is een conventionele röntgenfoto van een bepaald deel van het lichaam, meestal een buikoverzicht en longfoto om te zien of er metalen splinters in het lichaam zitten. Dit wordt vaak bij oudere patiënten aangevraagd die de oorlog nog hebben meegemaakt. Voordat ze een MRI onderzoeken kunnen krijgen moet ze er eerst zeker van zijn dat er zich geen metaal in het lichaam bevindt. Van de paar foto's die ik met deze reden gemaakt heb was er geen enkele waarbij metaal te zien was.

Op vrijdag hebben we een rustig dagje gehad, want we hadden taalles van Ana. We hebben deze keer de Erasmus woorden doorgenomen. Deze woorden zijn gerelateerd aan het werken binnen de beeldvorming en radiotherapie en erg nuttig voor het begrijpen van aanvraagbrieven! Ook kunnen we ons nu in het Sloveens voorstellen aan een patiënt en hem laten weten dat we Nederlandse studenten zijn. Nu alleen nog werken aan de uitspraak!

Om al mijn verhalen niet tot een boek omvang te laten worden kan ik over het weekend kort en krachtig zeggen: TOP! Dit is tevens de naam van de club waar we zijn geweest erg sjiek zo met een lift midden op straat naar de vijfde verdieping en prachtig uitzicht over het kasteel van Ljubljana.
Op zondag zijn Mariëlle en ik het kasteel van Ljubljana gaan bekijken. Via een van de vele paadjes omhoog want de lift is voor mietjes. Erg mooi daar boven! Je kunt er helemaal rondom lopen en hebt een prachtig uitzicht over de stad (zie foto's). Vervolgens in de schemer omlaag via een ander paadje, geen goed idee met al die sneeuw en zonder verlichting. Halverwege werd het namelijk erg steil en glad. Mariëlle haar poging om in half zittende houding naar onder te gaan resulteerde in een roetsjende Mariëlle die in minder dan 5 seconden onderaan het paadje was. Drie keer raden wie er weer 5 seconden later naast Mariëlle lag... juist ja. Helaas geen flimpjes van ;)

Al met al weer veel gezien, gedaan en genoten hier! Ook deze week is goed begonnen met onze stage op het oncologisch centrum. Mariëlle en ik zullen de komende drie weken hier zowel bestralingen, planningen als kwaliteitscontroles gaan zien. Ben erg benieuwd naar alles aangezien mijn ervaring met Radiotherapie niet verder gaat dan theorie en twee dagen stage 2,5 jaar geleden. We zullen zien hoe het gaat bevallen!

Voor nu zijn jullie weer op de hoogte en zeg ik:

Welterusten! Xx