Even een kort verhaaltje om mijn gebeurtenis van gisteren te vertellen, want na als laborant in het ziekenhuis rond gelopen te hebben heb ik gisteren de kant van de patiënt ervaren.

Het Studentenoffice voor Erasmus studenten organiseert regelmatig iets leuks zoals feesten, dagtrips, skiën en zoals gisteren schaatsen. Erg leuk leek ons dit dus om 4 uur stonden er 40 Erasmus studenten op het ijs in Tivolipark. Om 5 uur kregen we nog een warme wijn om niet te verkleumen waarna Mariëlle, Katie en Caitriona de schaatsen nog even goed gingen doen. Ik kon (uiteraard) weer niet wachten en ben al het ijs op gegaan. Na een rondje resulteerde mijn draai poging echter in een val waarbij ik naar achter viel en me op mijn handen, met name de linker nog heb geprobeerd op te vangen. Vervolgens zat ik even later met een zak met sneeuw (ijsblokjes ofzo hadden ze niet) op mijn steeds dikker wordende linker pols. Met drie röntgenlaboranten om me heen trokken we zelf de conclusie dat er niks gebroken was. Ook een jongen die daar aanwezig was en dierenarts (geen grapjes nu ;)) is zei dat het niet gebroken was. Voor de zekerheid toch maar even naar het ziekenhuis. Darko van de Studentenoffice had een auto geregeld en is met ons mee gegaan voor de Engelse ondertiteling. Op weg naar het ziekenhuis nog even Nejc gebeld. Aangezien hij op de ER werkt hoopten we dat hij misschien dingen kon versnellen. Blijkbaar erg ongebruikelijk in Ljubljana. Eenmaal bij het ziekenhuis werd ik op een bed gelegd toen ik mij misselijk begon te voelen. Zonder Mariëlle en Darko vervolgens een onderzoekskamer binnen gereden . De dokter die is komen kijken zei meteen dat het niet gebroken was maar voor alle zekerheid toch maar een foto en een infuus met iets tegen de misselijkheid. Buiten stonden Mar en Darko en zij hebben me naar de röntgen toe gereden. Het was erg koud op de gangen, maar gelukkig twee privé verzorgers naar mijn bed! Gelukkig werden de foto's snel gemaakt en toen ik terug de gang op kwam was Njec er ook. Het wachten op de uitslag van de foto's duurde nog het langst van alles. Om de zaken wat sneller te laten verlopen heeft Njec toen zijn witte jas aangetrokken. Ook hier geldt: it's all about who you know! Ondertussen waren Mar en ik grapjes aan het maken over de monotone manier van spreken van Njec. Hoe hij tegen een patiënt zou zeggen: ‘I've bad news, it's broken'. Om vervolgens twee minuten later Njec te horen zeggen: ‘I've bad news for you Renee, it's broken'. Iets dat ik dus niet verwachtte te horen.

Inmiddels zit ik dus hier met een breuk in de distale radius en in de ulna en een flinke plak gips er omheen. Echt van dat ouderwetse pleisterwerk ;) Het moet minstens 24 uur drogen dus nu mag ik er nog niks mee doen. Vanaf morgen dus beginnen met oefenen en dan krijg ik donderdag opnieuw foto's en krijg ik te horen voor hoe lang het gips moet blijven zitten. Stage kan gelukkig wel gewoon doorgaan dus terug naar Nederland vliegen gebeurt gewoon 2 April!

Leuk hé, schaatsen...